I
Rosen (Rossen, Rozen) h. własny (Róże)
Herb Róże (h. Poraj odm.)
> Opis herbu wg Herbarza Niesieckiego (t. 8, str. 142):
Rosen herbu Róże. Powinny zaś być trzy róże białe, dwie na górze podle siebie, jedna pod niemi, w polu czerwonem, na hełmie
pawi ogon.
> Piotr Małachowski, Zbiór nazwisk szlachty… :
Rozen herbu Poray z odmianą
Rozenowie mają w polu czerwonym dwie róże białe obok siebie, takąż trzecią pod niemi w srzodku, nad hełmem i koroną pawi
ogon, z obydwóch stron jego po jednym gronostaju wspiętym ku temuż ogonami.
Linia genealogiczna Rodu Rosen
[na podstawie drzewa graficznego, sporządzonego przez Piotra Rosena, syna Antoniego; uzupełnione przez [WiS]]
1. NN Rosen (przodek, ok. poł. XVIII wieku)
1.1. NN Rosen
1.1.1. Teresa, + NN Chlewiński
1.1.2. Stanisław
1.1.2.1. Justyn (maj. Gaczany), + Aniela Pisani
1.1.2.1.1. Jan (maj. ..rmiszki)
1.1.2.1.2. Stanisław (maj. Osaniszki)
1.1.2.1.3. Piotr (maj. Gaczany), + NN Brzozowska
1.1.2.1.3.1. Halina, + NN Massalski
1.1.2.1.3.1.1. Ewa
1.1.2.1.3.1.2. Małgorzata
1.1.2.1.3.2. Antoni ur. 1920 w Gaczanach, +(1) NN Stabrowska, +(2) NN Plisowska [Minakowski wymienia tylko Plisowska]
1.1.2.1.3.2.1 Piotr ur. 1947 w Warszawie
1.1.2.1.3.2.1.1. Igor ur. 1976 w Paryżu
1.1.2.1.3.2.1.1.1. Leah ur. 2009 w Lisieux [chyba w.być: Lech]
1.1.2.1.3.3. Stanisław
1.1.2.1.4. Anna, mąż NN Pisani (maj. Adamów)
1.1.2.1.5. Aniela, mąż NN Pisani (maj. Antoprucie)
1.1.2.1.6. Maria, mąż NN Stawski
1.1.2.1.6.1. Justyn
1.1.2.1.6.1.1. Justyn
1.1.2.1.6.1.1.1. Borys
1.1.2.1.6.1.1.2. Asta
1.1.2.1.6.2. Anna, +(1) NN Bujnicki, +(2) NN Klott
1.1.2.1.6.2.1. Marta
1.1.2.1.6.2.2. Anna, + Kmi…
1.1.2.1.6.2.2.1. Agnieszka
1.1.2.1.6.2.3. Aniela, + …olski
1.1.2.1.6.2.3.1. Agata
1.1.2.1.6.2.4. Tadeusz Bujnicki (?)
1.2. NN Rosen
1.2.1. Kazimierz
1.2.2. Stanisław
1.2.3. Antoni
1.2.4. Emilia, + NN Walicki (dopisek: dużo dzieci?)
1.2.5. Julia, + NN Machwic
1.2.5.1. Aniela
1.2.6. Ewelina, + Kajetan Salmonowicz
……. cd. – zgodny z Linią gen. Salmonowiczów
———————————————————————————————-
Osaniszki, dobra, pow. nowoaleksandrowski, gm. Opsa, par. Pelikany, kapl. kat. murow., zbud. przez Rozena w 1835 r. [Sul]
Zadworze, fol., pow. nowoaleksandrowski, gm. Jużynty. Własność Rozenów, wraz z Gaczanami [Sul]
Gaczany, wś i folw., pow. nowoaleksandrowski, par. Jużynty. Własność Justyna syna Stanisława Rozena [Sul]
Gaczany – to miejscowość, która od kilku wieków należała do rodziny Rosenów. W 1870 r. wybudowano tu dwór drewniany dla barona Jana Rosena, wg. jego własnego projektu. Dwór stanął prawdopodobnie na miejscu starszego dworu, również drewnianego. W 1894 r. został nieco przebudowany dla Piotra Rosena. Do 1940 roku właścicielem Gaczan był Piotr Rosen, syn Justyna. Po 1945 roku założono tam kołchoz, a dwór podzielono na mieszkania dla rodzin kołchoźników i dokumentnie zdewastowano.
W 1990 roku Antoni Rosen, mieszkający pod Warszawą, wraz z synem Piotrem zaczęli starania o odzyskanie dworu. Po kilku latach dwór i 150 hektarów ziemi wróciły do Rosenów i rozpoczął się jego remont. Zachowała się zewnętrzna konstrukcja, położono nowy, blaszany dach, wzmocniono fundamenty, rozebrano wewnętrzne przepierzenia, doprowadzając układ wnętrza do stanu sprzed II wojny światowej. Obecnie remont zbliża się do końca i następuje wyposażanie dworu. Park w Gaczanach miał powierzchnię 4 hektarów, a do dworu należało (i należy znowu) jezioro o tej samej nazwie leżące w odległości 500 metrów.
Antoni Rosen ur. 1920 r., w swoim domu pod Warszawą, VII 2012
———
> z dokumentu: LPAH F. 694-1-3504 nr 617, k. 313v [patrz: http://pbc.biaman.pl/Content/13821]
Parafia jużyntska – opis z 1784 r.:
Gaczany dwór JP Klikowicza, na północ od kościoła pół mili miernej [mila mierna = 5703 m]
(Klikowicz posiadał jeszcze w parafii Jużynty: Dwircze, Świła, Staraine, Sydoryszki, Żuścia (karczma) oraz w sąsiedniej parafii
Komaje: Niemczuszki)
> wynika, że Gaczany stały się własnością Rosenów po r. 1784 – być może drogą mariażu (?) <
II
Prewysz-Kwinto h. Dryja
● [wg Bonieckiego: Stanisław Prewysz-Kwinto h. Dryja, s. Stanisława i Teresy Klot, wnuk Jerzego; dziedzic Spinkowszczyzny; miał syna Wincentego-Aleksego-Ignacego (dziedzica Spinkowszczyzny); miał siostrę Teresę i braci: Michała, Józefa, Jana, Jerzego i Józefa II; Józef i Jan byli właśc. Antonowa]
Antonowo, dobra, pow. święciański, gm. Zabłociszki. W 1865 r. własność Kwintów [Sul].
Wg mapy – w odl. ok. 5 km na płn.-zach. od Antonowa położona Spinkowszczyzna. Ok. 5 km na płn-wsch. od Spinkowszczyzny: Pieciule, zaśc. nad jeziorkiem
Sauli, pow. święciański, gm. Zabłociszki, okr. wiejski Ciejkinie. Należy do dóbr Spinkowszczyzna Kwintów [Sul]
● Anna Klot c. Michała Klota, mąż 1-vo Michał Kwinta, 2-vo Jozafat [= Józef II ?] Kwinta [patrz: Linia Klot]
Michał Klot (po Marcie Billewiczównie), oboźny smoleński, na sejmie 1775 r. wybrany komisarzem; żona Teresa Żaba (łowczanka brasławska)
● Jerzy Salmonowicz, stryj Michała (męża Antoniny z Żabów) kupił folwark Kimborciszki w powiecie Brasławskim „(…) iak
upewnia prawo wieczysto=przedażne 1779 r. 23 Apryla dattne a dnia następnego w Grodzie Brasłław. przyznane, oraz tegoż roku 8bra 8 w Ziemstwie Brasławskim aktykowane, od urodzonych Macieia i Heleny z Salmonowiczow oraz Antoniego i Bogumiły z Kwintow Sawickich Jerzemu i Teressie z Zabłockich Salmonowiczom na tęż maiętność Kimborciszki wydane, (…)” [wg: „Wypis
z Ksiąg Szlacheckich Gubernii Littko-Wileńskiey Wywodu Familiii Urodzonych Salmonowiczów Herbu Szaszor”]
Kimborciszki pow. nowoaleksandrowski, gm. Smołwy (8 w.). Przed r. 1648 własność Wedykowskich, z których Jan w t. r. sprzedaje zięciowi swemu Michałowi Prewysz Kwincie. Około 1856 r. Adolfa Kwinty, dalej syna jego Władysława, 393 dz. [Sulimierski, Słownik geogr….]
● Z: http://www.magwil.lt/archiwum/2003/mww8/Rug10.htm
Zbierając materiały do biografii genialnego polskiego logika, Stanisława Leśniewskiego (1886-1939), natrafiłem na niezwykły dokument: opis uczty weselnej w Kimborciszkach w 1912 roku – z okazji jego ślubu (który odbył się prawdopodobnie w kościele w Smołwach) z Zofią z Prewysz-Kwintów (1893-1958). Opis ten – sporządzony na gorąco – wyszedł spod pióra Janiny z Jankowskich Orynżyny (1893-1986). Była ona siostrą poety, Jerzego Jankowskiego (1887-1941) i żoną chemika, Tadeusza Orynga (1883-?):
„(…) Wymieńmy więc najpierw uczestników wesela: aktor – niezidentyfikowany; Babunia – prawdopodobnie Aleksandra z Pożaryskich Prewysz-Kwintowa, babka ojczysta panny młodej; Dziutek – prawdopodobnie Edward Majewski, brat cioteczny panny młodej; córki (trzy) – Maria z Talat-Kiełpszów Prewysz-Kwinto i jej dwie siostry; filozof – Stanisław Leśniewski, logik, pan młody;
Helutka (Ciotka) – prawdopodobnie Eleonora z Turów Prewysz-Kwintowa, stryjenka panny młodej; Jerzy – Jerzy Jankowski, brat autorki; Lipniszkowy – Stanisław Prewysz-Kwinto, właściciel Lipniszek*); Marynia (Ciocia) – Maria z Talat-Kiełpszów Prewysz- Kwintowa, matka panny młodej; Papuczek – Władysław Prewysz-Kwinto, właściciel Kimborciszek, ojciec panny młodej; socjał – niezidentyfikowany; Stefan – Stefan Prewysz-Kwinto, starszy brat panny młodej; Talat-Kiełpsz (Straszny Dziadunio) – właściciel Kiełpszyszek, dziadek macierzysty panny młodej; Żyd – niezidentyfikowany. (…)”
Kilka słów o rodzie Prewysz-Kwintów. Czytamy w książce Wojciecha Wiśniewskiego Ostatni z rodu. Rozmowy z Tomaszem Zanem (Paryż 1989, s. 102): „Niedaleko […] [Dukszt] znajdował się majątek Kwintowo [chodzi chyba raczej o Kwinciszki k. Antuzowa], pamiętający czasy króla Stefana Batorego. Przyjechał wówczas z Hiszpanii rycerz Kwinto, który udzielił pożyczki na wojnę o Psków i Wielkie Łuki, a w rozliczeniu dostał od króla pół powiatu brasławskiego”.
Kimborciszki były własnością Prewysz-Kwintów co najmniej od drugiej połowy XVII wieku, tj. od czasów Michała Prewysz- Kwinty. Pierwsza część nazwiska Kwintów – „Prewysz” – ma być może coś wspólnego z Pretficzami (vel Pretwitzami) herbu Wczele.
*) Lipniszki, folw., pow. nowoaleksandrowski, gm. Smołwy, Kwintów [Sul]
● Opisy parafii diecezji wileńskiej z 1784 r. T. 1. Dekanat Brasław. Wyd. Białystok 2009 :
Parafia smołwieńska
Antoniszki, dwór Antoniego Prewysz Kwinto
Basie, JP Kwinty
Bekilniszki, JP Kwinty
Czyżeliszki, JP Kwinty
Giedziszki, Antoniego Kwinty
Kondraciszki, Jana Prewysz Kwinto
Kliszeniszki, Antoniego Prewysz Kwinto
Kimborciszki, dwór Benedykta Prewysz Kwinto [obok Kimborciszki, dwór Józefa Kraśnickiego, komornika powiatu grodzieńskiego]
Lankiale, Józefa Prewysz Kwinto
Sabiańce, Antoniego Prewysz Kwinto
Staciuny, Józefa Prewysz Kwinto
Truszele, wdowy – żony Józefa Prewysz Kwinto
Wesołowo, wdowy – żony Józefa Prewysz Kwinto [w Wesołowie była cerkiew unicka pw. św. Michała, fundowana przez Floryana Prewysz Kwinto]
Wejksze, wdowy – żony Józefa Prewysz Kwinto
Żyngiszki, wdowy – żony Józefa Prewysz Kwinto
Parafia daugieliska
Kalwiszki, zaścianek Stanisława Prewysz Kwinto
Pieciule, wieś Stanisława Prewysz Kwinto
Podcejkinie, dwór Stanisława Prewysz Kwinto
Porynga, folwark i karczma Antoniego Prewysz Kwinto
Wysokie, zaścianek Stanisława Prewysz Kwinto
———–
Stanisław Prewysz Kwinto, podczaszy brasławski w l. 1770-1783 (w 1783 r. zrezygnował ze stanowiska na rzecz syna Antoniego, choć jeszcze w 1791 r. notowany w dokumentach jako podczaszy brasławski)
Antoni Prewysz Kwinto, syn Stanisława podczaszy brasławski w l. 1783-1794, pisarz ziemski brasławski
Józef Prewysz Kwinto (zm. przed 9.03.1780), rotmistrz brasławski, miecznik brasławski; brat Antoniego; ojciec Jana
Jan Prewysz Kwinto, syn Józefa, miecznikowicz brasławski
Rafał Prewysz Kwinto, budowniczy brasławski
Benedykt Prewysz Kwinto syn Rafała, budowniczyc brasławski
Floryan Prewysz Kwinto, syn Rafała, budowniczyc brasławski
III
Pogorzelscy h. Krzywda
Pieczęć Andrzeja Pogorzelskiego, lekarza, 1914
(sporządzono na podst. notatek Marii z Salmonowiczów Radeckiej; uzupełnione przez [WiS] i Annę Zawiła)
1.1. Franciszek + NN Cybulska
1.2. Antoni ur. 03.1828 r., [ukończył ? Szkołę Główną w Warszawie], zm. 1878 r.; + Józefa Walter, (zm. po 1900)
1.2.1. Stanisław (1857-1916), +(1) Maria Piercowa, +(2) Maria Bestużew
1.2.1.1. Maria (a1), zginęła w Rosji w czasie rewolucji
1.2.1.2. Andrzej (a1), zginął w Rosji w czasie rewolucji
1.2.1.3. Michał (a2)
1.2.2. Józefa (1859-1941 we Lwowie), +(1) NN, +(2) Stanisław – Szymon Matusiak, polonista
1.2.2.1. Michał Matusiak
1.2.2.1.1. Kazimierz Matusiak
1.2.2.1.1.1. Anna Matusiak
1.2.2.2. Zofia Matusiak , + NN Zielonka
1.2.2.2.1. Janina Zielonka, + NN Pukas
1.2.2.2.1.1. Hanna Pukas, + NN Kominek
1.2.2.2.1.2. Kajetan Pukas
1.2.2.3. Maria Matusiak, + E. Zielski
1.2.2.3.1. Zofia Zielska
1.2.2.3.2. Maria Zielska
1.2.2.4. Stanisław Matusiak ur. 1895
1.2.2.4.1. Barbara Matusiak
1.2.3. Andrzej (1862-1928 w Łodzi), lek. med.; +(1) Emilia Niżycka (rozwód), +(2) NN księżna tatarska
1.2.3.1. Regina Anna (1894-16.07.1982 Warszawa); +(1) Jan Hornziel zm. 1964, +(2) Wiesław Witold Przychodzki (1895-1966)
1.2.3.1.1. Tadeusz Selim Hornziel (a1) ur. 11.01.1922 r., zm. 3.04.1985
1.2.3.2. Lech Antoni ur. 7.02.1895 Symferopol, zm. 15.05.1977 Durban (RPA); inżynier, kapitan oficer techn. Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, nr P-1257; odznaczony Medalem Niepodlegości i Medalem Lotniczym; +(1) Irena NN, +(2) NN, +(3) Florence Starret (RPA)
1.2.3.2.1. Jerzy (a1), ur. 1921, więzień Pawiaka, rozstrzelany przez Niemców ul. Górczewska (ruiny getta) 13.01.1944
1.2.3.2.2. Zula II (a3), ur. 1949, zm. 1995
1.2.3.3. Zofia (Zula) ur. 14.08.1898 Eupatoria, zm. 10.02.1936 Wilno (poch. Powązki W-wa) *)
1.2.4. Maria (1863-1943), + Stanisław Józef Salmonowicz (A25)
1.2.5. Wiktor Wacław (1866-1956 w Krakowie), polonista, dyr., szkół w Wieliczce, Rabce, Krakowie, + Kazimiera Nodzyńska (siostra Marii, żony Jana, brata Wiktora)
1.2.5.1. Lucyna Wiktoria (22.08.1900-1972 w Puławach), inż. rolnik w Puławach; panna
1.2.5.2. Maria (zm. ok. 1995 Palestyna), + prof. Stefan Kreutz (1883-1941, AGH Kraków), ślub 1932 r.
1.2.5.2.1. Andrzej Kreutz ur. 1936
1.2.5.3. Kazimiera, zm. ok. 1955 w Krakowie (cmentarz Podgórze), odznaczona Orderem Pro Ecclesia et Pontifice; + Stanisław Henryk Laberschek ur. 6.07.1904, sędzia, ppor. 6 pal., zamordowany 1940 Katyń
1.2.6. Jan (1867-1909), prawnik, sędzia w Krakowie; +(1) Maria Nodzyńska (siostra Kazimiery, żony Wiktora, brata Jana), +(2) Stanisława Kosińska, malarka
1.2.6.1. Janina Joanna (a1) ur. 5.01.1899, zm. 13.08.1958, + Ludwik Kaszycki (1883-1941)
1.2.6.1.1. Zbigniew Kaszycki (1922-1974), + Józefa Wojciechowska (1924-1983)
1.2.6.1.1.1. Maria Józefa Kaszycka ur. 1947
1.2.6.1.1.2. Anna Antonina Kaszycka ur. 1949, + Piotr Krzysztof Zawiła ur. 1947 (potomstwo)
1.2.6.1.1.3. Jan Lucjan Kaszycki ur. 1951, zm. 3.12.2011
1.2.6.1.1.4. Danuta Małgorzata Kaszycka ur, 1957
1.2.6.1.2. Jerzy Ludwik Kaszycki ur. 1926, + Maria Szylska (1925-2009)
1.2.6.1.3. Lucjan Marian Kaszycki ur. 1932, +(1) Barbara Anuszewska, +(2) Ewa Anna Preiss
1.2.6.1.3.1. Paweł Igor Kaszycki (a1) ur. 1961
1.2.6.1.3.2. Justyna Magda Kaszycka (a1) ur. 1965
1.2.6.2. Zofia (a2) ur. 1904, mgr farmacji 1926 [pracowała apteka: Kraków, Groble 12]
1.2.6.3. Anna (a2) + Witold Łukasik
1.2.6.3.1. Zofia Łukasik, + NN Rokosz (potomstwo)
1.2.6.3.2. Jerzy Łukasik, + Lucyna NN (potomstwo)
1.2.7. Zdzisław (1865-1932 w Wilnie), prof. chemii; +(1) NN Kańska, + (2) Natalia NN
1.2.7.1. Zdzisław
———————————————————————–
*) Zula (właśc. Zofia) Pogorzelska (ur. 14.08.1898 w Eupatorii, zm. 10.02.1936 w „sanatorium” dr. Rosego 1) w Wilnie, pochowana na Powązkach w Warszawie), żona Konrada Runowieckiego (pseud. Tom); założyli teatr „Perskie Oko”.
>> wg plotki (nie tylko) rodzinnej – Zula Pogorzelska chorowała wenerycznie – syfilis (kiła) <<
[„Skutkiem kiły może być utrata wzroku, choroby psychiczne, uszkodzenia stawów, kości oraz licznych narządów. Ostatecznie, kiła prowadzić może do śmierci”]
1) Dr Maksymilian Rose, prof. USB; Kojrany k. Wilna, Klinika chorób psychicznych
Około 1932 roku z inicjatywy dyrektora Państwowego Szpitala Psychiatrycznego w Wilnie, profesora Maksymiliana Rose w Kojranach urządzono Kolonię Rolniczą dla nieuleczalnie umysłowo-chorych. W tym zakładzie psychiatrycznym, według ówczesnej postępowej myśli naukowej, za pomocą nieskomplikowanej pracy rolniczej i rzemiosła oraz zdrowego wiejskiego środowiska, próbowano asymilować i bezboleśnie wprowadzić do życia stałych pacjentów z kliniki na ulicy Letniej. Była dworska stajnia, po przeprowadzonej rekonstrukcji, stała się domem mieszkalnym dla przyszłych mieszkańców Kolonii. Uroczyste wyświęcenie budynku odbyło się 28 września 1934 roku, a 1 października zakład psychiatryczny w Kojranach rozpoczął działalność. [ http://www.pogon.lt/ ]
————–
Fragment listu Marii Radeckiej do Lalki (Marii z Salmonowiczów Nekanda-Trepczyny):
2 – Wiktor Wacław i Jan ożenili się z dwoma siostrami Nodzyńskimi. Żona Jana zmarła młodo, poślubił więc Stanisławę Kosińską (malarkę), czego żona Wiktora Wacława nigdy Janowi nie wybaczyła. Stosunki więc były zerwane. Ponoć ta żona Wacława była w ogóle nieznośna i dewotka, męża trzymała pod pantoflem. Jeszcze w dodatku owdowiała druga żona Jana wyszła za mąż za b. zamożnego adwokata Pacynę, który miał czynszową dużą kamienicę w Alei Mickiewicza w Krakowie i jakieś „dobra” na wsi. Zgroza! Bardzo był dobry dla pasierbic. –
Ojciec naszej babci miał starszego brata Franciszka ożenionego z Cybulską. Mieli dwóch synów i córkę za Kadenuszką (cegielnia pod Krakowem). Syn starszy zmarł na tyfus podczas wojny polsko-bolszewickiej. Młodszy mieszkał w Grodnie, miał 2 córki. Leon odwiedzał ich w Grodnie. Byłam małym dzieckiem, gdy stryj Babci przyjechał do Wilna w odwiedziny. Był w mundurze powstańca 1863 roku. – Matusiakowie mieszkali swego czasu w Krakowie i obaj bracia Babci Józi mieszkali u nich, czyli Wacław i Jan, gdy byli studentami. Stąd zapewne to nastawienie ciotek Zielonkowej i Zielskiej przeciwko córkom Jana z drugiego małżeństwa. Więcej nie pamiętam. Jest mi bardzo przykro, że nie wiem kiedy zmarły Ciotki Zofia i Anula (córki Jana), które były dla nas ogromnie dobre i jak wiesz dały nam „dach nad głową”, gdy „gołe i bose” przyjechałyśmy z Wilna. Wujek Leszek bardzo się z niemi zaprzyjaźnił. Naprawdę nie wiem (co mnie boli), jak się dowiedzieć. Prosiłam Staszka (jeździ czasem do Krakowa), ale „guzik z tego wyszło”. –
——————
Pogorzelska Lucyna Wiktoria – odpis z metryki chrztu
Pogorzelska Lucina Victoria Nata 27 Augustus 1900 w Wieliczce numer domu 6
Rodzice: Ojciec Pogorzelski Wiktor professor scholae realis (filius Pogorzelski Antonii et Josepha Walter natae) i Matka Nodzyńska Casimira (filia Casimieri
Nodzyński et Josepha natae Kawecka), Chrzest 8 września 1900
Rodzice chrzestni Nodzyński Carolus apotheacarius, Pogorzelska Josepha vidua
—————–
Andrzej Wawryniuk, Wielki Leksykon Lubelsko-Wołyńskiego Pobuża. Gmina Włodawa, powiat włodawski, Chełm 2010: str. 51: „(…) dozorcy propinacji Okręgu II, Pawłowskiemu, oddane zostały pod nadzór, z nakazem kontroli, szynki we wsiach:
Różanka, Stawki, Konstantyn, Kaplonosy, Krasówka, Wyryki, Luta, Lubień, Żuków, Szuminka. W drugiej połowie 1850 roku nastąpiła zmiana na posadzie dozorcy propinacji Okręgu II. Nowym dozorcą został Pogorzelski *), późniejszy kasjer dóbr Zamoyskich. Do głównych obowiązków dozorców należało czuwanie, aby włościanie nie dopuszczali się defraudacji wódki. W przypadku zaistnienia takiej sytuacji miał obowiązek przeprowadzić rewizję i wymierzyć karę pieniężną. Dbał także o odpowiednie zaopatrzenie szynków w trunki i o stan ich zabudowań. Pilnował również, aby karczmarze nie fałszowali alkoholu. W tym celu, co dwa dni, dokonywał rewizji jakości i ilości sprzedawanych trunków oraz porządku i czystości w szynkach. Dozorcy propinacji, co dwa dni, składali ustne raporty z odbytej kontroli pisarzom propinacyjnym. W razie nie wywiązania się z obowiązków (zaistnienia defraudacji) pewne sumy były potrącane z ich pensji. (…)”
*) NN Pogorzelski – ojciec Antoniego (?)
str. 182: „(…) Akta Parafii Rzymskokatolickiej we Włodawie informują, że 1854 r., we wsi niegdyś miasto – Różance następujący mieszkańcy byli wyznania obrządku zachodniego (rl): Antoni hrabia Zamoyski, dziedzic, jego żona (l. 27), córki: Zofia, Eliza, Marianna, Stefan hrabia Potocki (l. 8), kuzyn, Konstanty hrabia Potocki (l. 5), brat, Marianna hrabina Potocka, (l. 8), siostra, Katarzyna Borowska (l. 62), rezydentka, Julia Borowska (l. 23) guwernantka, Antoni Pogorzelski (l. 26) (guwernant), Aniela Laskowska (l. 40) szafarka, wdowa, jej córka Aleksandra, Józefa Walter, panna, służąca, (…)”
———————
IV
Pawłowicz h. Przyjaciel
Józef Bernard Pawłowicz ur. ok.1805 r.
Edward Pawłowicz s. Józefa Bernarda i Marii Dokalskiej
ur. 30.03.1837 r. w: Łabigry, pow. rosieński, Żmudź; zm. 1895 r. w Powyrwiciu [wieś pryw., pow. szawelski]
żona Maria Szaniawska
dzieci: Jan, Kazimierz, Maria
Kazimierz Pawłowicz s. Edwarda i Marii Szaniawskiej
ur. 1869 r.
żona Helena Bożeniec-Jełowicka
dzieci: Bohdan, Krystyna (miała trzech mężów)
Bohdan Pawłowicz s. Kazimierza i Heleny Bożeniec-Jełowieckiej
ur. 2.02.1899 r. w Warszawie; zm. 28.05.1967 r. w USA, pochowany w Pleasantville, NY, USA
żona Wanda Salmonowiczówna, c. Mieczysława i Antoniny Bohdanowicz
dzieci: syn Leszek Kazimierz, córka Hanna (m. Jóźwiak)
Informacje wszelkie i różne o Bohdanie Pawłowiczu
Miesięcznik „Morze” nr 2 z 1935 r., s. 25-26: Bohdan Pawłowicz, Gdy przekwitają pomarańcze
Prosto z mostu. Tygodnik Literacko-Artystyczny. Nr. 17. Warszawa, niedziela 3 kwietnia 1938 r.:
BOHDAN PAWŁOWICZ: Wojciech Mierzwa w Paranie. Powieść. Wydanie drugie. Str. 373 z mapką. Lwów—Warszawa, 1938. Książnica – Atlas.
Nowe wydanie zdawna wyczerpanej, bardzo swojego czasu gorąco przez krytykę przyjętej powieści, której tło stanowi życie wychodźców polskich
w Brazylii. Powieść jest pierwszą częścią cyklu „Pionierzy”.
BOHDAN PAWŁOWICZ: Wyspa świętej Katarzyny. Powieść. Str. 363 z mapką. Lwów — Warszawa, 1938. Książnica – Atlas.
Druga część cyklu „Pionierzy”, świeżo ukończona przez znanego pisarza i podróżnika. Tło stanowi również wychodźtwo polskie w Brazylii.
Książki autorstwa Bohdana Pawłowicza – (na pewno nie wszystkie):
Córka latarnika: opowieści egzotyczne, „Pionier”, 1930
Załoga. Ostatnia podróż parowca „Barbara”, Instytut Wydawniczy „Biblioteka Polska”, 1935
Pionierzy, Książnica Atlas, 1938
Wojciech Mierzwa w Paranie. Powieść, Książnica Atlas, 1938
Przez ocean do Polski walczącej, „Kohorta”, 1940
Krew na oceanie. Kartki z pamiętnika w konwoju do Rosji, Uniwersytet Wisconsin – Madison, 1955
—————-
 |
 |
 |
| Franek na szerokim świecie, Spis treści: Część I. Przez ocean Jak Franek dostał się na statek szkolny „Lwów” Na falach Bałtyku Przygoda w Kopenhadze W domu sierot Burza na morzu Opowieść Henryka. Paryż W Zatoce Biskajskiej Nieposłuszeństwo i jego skutki Wyspy Zielonego Przylądka Historia z rybami Polowanie na rekiny Ameryka W stolicy Brazylii |
Część II. Na drugiej półkuli Barykady w Sao Paulo Nieprzewidziana przeszkoda Bezprawne aresztowanie Choroba Franka Katastrofa kolejowa Wśród brazylijskich gaucho W Paranie Jeanette Na hacjendzie Villa Maria Lądem i wodą Do starej Europy Zakończenie |
Uniwersytet Pensylwania, 1946 |
„Bohdan Pawłowicz ur. w 1899 r. Po maturze, przeniknięty ideałami harcerstwa wstępuje w wieku 18 lat do Polskiej Organizacji Wojskowej. Walczył w kampani 1920 r., w 1923 r. wydał pierwszy tomik wierszy. Potem do 1935 r. ukazało się jeszcze 7 powieści, w tym dla młodzieży „Franek na szerokim świecie”, drukowaną najpierw na łamach „Płomyka”, a później w 5 wydaniach książkowych. Zawarł w niej reaminiscencje ze swej podróży do Brazylii w 1923 r. szkolnym statkiem „Lwów”. Po wojnie przebywał w Brazylii (do 1953 r.), gdzie na łamach „Ludu” drukował m.in. w 1952 r. fragmenty pamiętnika. Zmarł w USA w 1967 r.”
[Jan Sęk, Literaci Polonijni w Brazylii – Zarys problematyki badawczej, przypis 61]
Siedziba Polskiego Radia we Lwowie, ul. Batorego 6 (w lwtach 1930-1939)
„Kultura Łodzi” ukazywała się w okresie od lutego do czerwca 1938. Łącznie wydano 5 numerów. W skład komitetu redakcyjnego, obok red. nacz. Ludwika Stolarzewicza, wchodzili: Jan Augustyniak, Henryk Dienisiewicz, Alojzy Jamroz, Antoni Kasprowicz, Marian Piechal i Bohdan Pawłowicz. W numerze 1 w „Kolumnie poetów łódzkich” znajdujemy wiersze Jerzego Ronarda Bujańskiego, Antoniego Kasprowicza, Bohdana Pawłowicza, Mariana Piechala, Haliny Stawarskiej, Jana Marszałka, Jana Horynia i Stanisława Kazimierza Trawkowskiego. Tamże Bohdan Pawłowicz, dyrektor rozgłośni łódzkiej „Polskiego Radia”, daje artykuł p.t. „Walka o kulturę dnia powszedniego”,
Bohdan Pawłowicz – dyrektor Polskiego Towarzystwa Emigracyjnego, w 1930 r. wszedł w skład Komitetu Wykonawczego Głównego Komitetu Obchodu Dziesięciolecia Zwycięskiego Odparcia Najazdu Rosji Sowieckiej, pod patronatem Prezydenta RP Ignacego Mościckiego.
Na zdjęciu z XII 1936 r.: wojewoda łódzki Aleksander Hauke-Nowak (drugi z lewej), pułkownik Marian Bolesławicz (trzeci z lewej), dyrektor rozgłośni Polskiego Radia w Łodzi Bohdan Pawłowicz (czwarty z lewej), redaktor z Biura Prasy i Propagandy Polskiego Radia Janusz Delinikajtys (piąty z lewej).
Bohdan Pawłowicz jako korespondent wojenny, w maju 1942 r., wziął udział w rejsie ORP „Garland” – jednym z najkrwawszych konwojów do Murmańska.
Bohdan Pawłowicz, redaguje w 1946 r. biuletyn „Fakty” w Rio de Janeiro.
B. Pawłowicz zamieścił na łamach pisma „Lud” (nr 50 z 1950. s. 3) opowiadanie „Trzech na osiemnastu – czyli nie liczba stanowi siłę”
„Gdynia, 29 lipca 1939 roku, o godzinie 16.00 czy też o 17.00 „Chrobry” wypływa w rejs do Ameryki Południowej. Był to rejs inaugurujący połączenie transatlantyckie Polski z Ameryką Południową, a pisarze, w tym poczytny autor Bohdan Pawłowicz, Czesław Straszewicz oraz niejaki Gombrowicz, mieli spisać swe wrażenia, a po powrocie podzielić się nimi z czytelnikami.” [Klementyna Suchanow „Podróż na Chrobrym”]
W: „Gazeta Pomorska” nr 201 z dnia 1 września 1939 r. na str. 4 zamieszczony artykuł Bohdana Pawłowicza pt. „Dalej i dalej na południe” (z cyklu Rozmowy morskie – IV)
Dyrektor Bohdan Pawłowicz był drugim i zarazem ostatnim gospodarzem toruńskiej rozgłośni PR, która 3 września 1939 r. (niedziela) zamilkła dla Polaków na 6 lat.
 |
 |
| Siedziba rozgłośni Polskiego Radia w Toruniu (1939 r.) | Studio rozgłośni PR w Toruniu (1939 r.) |
—————-
Josef Pilsudski Institute-America
180 Second Avenue, New York, NY 10003, tel. 212 505-9077, fax 212 505-9052, e-mail: info@pilsudski.org
Archiwum Bohdana Pawłowicza – 1918-1967 [1980]
————
PIASA Archiwum [Polski Instytut Sztuki i Nauki Ameryki]
Inwentaryzacja kolekcji Nr 029 – Bohdan Pawłowicz Papers, (1927 -) 1931/67 (-1968)
================================= =============================== ========================
Leszek Kazimierz Pawłowicz s. Bohdana i Wandy Salmonowicz
ur. 6.06 1925 r. w Warszawie zm. 19.04.2008 r. w Warszawie
żona
dzieci: Danuta, Leszek, Wanda, Witold
Leszek Kazimierz Pawłowicz (ur. 1925, zm. 19.04.2008 w Warszawie) – polski dziennikarz, komentator Radia Wolna Europa i Głosu Ameryki. Jego przodkowie pochodzili ze Żmudzi, on sam przez lata mieszkał na emigracji w Brazylii i Stanach Zjednoczonych. Jako dziennikarz był pracownikiem amerykańskich stacji telewizyjnych ABC i CBS oraz komentatorem Radia Wolna Europa i Głosu Ameryki. Od 1979 r., pracował w Polsce gdzie dyrektorem warszawskiego biura CBS-News. Na emeryturze współpracował z amerykańskim magazynem World Press Review. Pochowany 29 kwietnia 2008 r. na Cmentarzu Czerniakowskim w Warszawie.
Nekrolog: „Gazeta Wyborcza” 26-27 kwietnia 2008 r. [Wikipedia]
Leszek Kazimierz Pawłowicz, dziennikarz, producent.
Urodzony 6 czerwca 1925 r. w Warszawie, syn Bohdana i Wandy Salmonowiczówny h. Szaszor; dzieci: Danuta, Leszek, Wanda, Witold.
Przybył do USA w 1945 r.; Wykształcenie: Bachelor of Sciences (BS), Fordham University, Nowy Jork, 1949.
Kariera zawodowa: Nowy Jork – dyrektor i nadawca polskiego programu radiowego WFUV i WHOM-FM w l.1947-54; producent w Voice of
America w l. 1949-53; komentator Radia Wolna Europa w l. 1953-72; producent, szef biura CBS News w Warszawie w l. 1954/62 i 1965/87;
Warszawie i Nowym Jorku; nadawca w „Echo Polski” (WATY, Newark, NJ) w l. 1956-57; producent w ABC News (Nowy Jork) w l. 1963-64;
przedstawiciel Fundacji Kościuszkowskiej w Warszawie od 1990 r.
Autor: TV filmów dokumentalnych; komentarzy m.in.: „Fakty, wydarzenia, opinie” w Radio Wolna Europa; radiowych słuchowisk dokumentalnych
w Voice of America; licznych artykułów w: „Codzienny Niezależny Kurier Polski” (Argentyna), „Nowy Świat”, „Nowy Dziennik”.
Członek: Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP).
Odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi (nadany w 1952 r. przez polski rząd na uchodźtwie w Londynie; Nagroda Emmy (nadana przez National
Academy of TV Arts and Sciences) w 1972 r..
Wyznanie: rzymsko-katolickie.
Znajomość języków: polski, angielski, portugalski, hiszpański, francuski.
Hobby: książki.
Adres: Parkowa 35A, 05-510 Konstancin Jeziorna, Polska.
[Z: „Kto jest kim w polskiej Ameryce”, wyd. 1, 1996-1997, red. Bolesław Wierzbiański, Bicentennial Publishing Corporation, New York, NY]
——————————-
Z listu Leszka Pawłowicza z dn. 30.05.1988 r. do Kazimierza Nekanda-Trepki:
„(…) o papiery, które odkryłem wczesniej (pozostawione jeszcze przez mego dziadka, Mieczysława Salmonowicza), a których kopię posłałem już dawno temu panu Stanisławowi Salmonowiczowi do Torunia [podkr. moje] prosząc by je podał dalej (…)”
„(…) 7) Po matce odziedziczyłem sporo spłowiałych zdjęć – nie tylko mego dziadka (od dzieciństwa po okres przed śmiercią) i mej babki, ale także Władysława Salmonowicza, Konstancji z Benisławskich oraz innych członków rodziny – niektórych zidentyfikowanych, niektórych nie. Jest nawet zdjęcie bryczki z całym towarzystwem przed gankiem dworu w Raczunach. (…)”
[warto by jakoś dotrzeć do tych „papierów” i zdjęć !!]
V
Niewęgłowscy h. Jastrzębiec
Niewęgłowscy h. Jastrzebiec wywodzili się z Niewęgłowa na Mazowszu. Liczne gałęzie rodu osiedliły się na Podlasiu, Rusi Czerwonej, Wołyniu i Litwie. Dla rozróżnienia się używali różnych przydomków. Gałąź litewska miała przydomek Dobut. Franciszek Felicjan Niewęgłowski zm. 12.05.1742, stolnik lidzki, wojski brasławski 1723, właśc. dóbr Krycewicze 1721, kupił w 1727 dobra Szczołno od Rudominy; +(1) Anna Sołtan c. Samuela (ur. 1654, zabity 26.08.1709, dworzanin królewski, starosta omelański, wojski starodubowski 1699, podstoli inflancki) 1v. Jarosza Biegańskiego skarbnika połockiego; +(2) Tekla Mirska
Michał Niewęgłowski s. Franciszka Felicjana i Anny Sołtan, rotmistrz brasławski, właśc. dóbr Szczołno; +(1) Franciszka Wawrzecka c. Felicjana, zmarła przed 1790; +(2) Aloiza Rohozianka [Rohoza – Rahoza] [wg [Jot] do Michała Niewęgłowskiego należały: jezioro Szczołno (par. Druja), zaścianek Robowo (par. Miory); do jego żony Fraciszki należały: Ruska Wieś i dwór Szczołno (par. Miory)]
Justyn Niewęgłowski s. Michała i Franciszki Wawrzeckiej, sędzia ziemski [brasł.], właśc. maj. Szczołno; + Franciszka Wołodźkówna
Bogumiła Niewęgłowska ur. 1807, zm. 11.07. 1805, c. Justyna i Franciszki Wołodźko; + Walerian Salmonowicz (A92)
Bronisława Niewęgłowska była żoną Ludwika Salmonowicza (L1), właśc. wsi Dębniaki i folwarku Kiermielewszczyzna
Jan Niewęgłowski s. Michała i Aloizy Rohozianki,
Kazimierz Niewęgłowski s. Michała i Aloizy Rohozianki
Tadeusz Onufry Niewęgłowski s. Franciszka Felicjana i Anny Sołtan, chorąży husarski, właśc. dóbr Krycewicze;
+ Bogumiła Szumska z Szaumów [rozwódka?]
[wg [Jot] do Tadeusza Niewęgłowskiego należały: Krycewicze, Mościszcze, Żerścianka, karczma Dębówka (par. Druja)]
Jerzy Niewęgłowski s. Tadeusza Onufrego
Jan Niewęgłowski s. Tadeusza Onufrego
Ferdynand Niewęgłowski s. Tadeusza Onufrego, dziedzic dóbr Krycewicze; + Anna Lewandowska
> Ignacy Dobut Niewęgłowski (ok. 1810-23 IV 1859), s. Ferdynanda i Anny Lewandowskiej, prezydent sądów granicznych powiatu dziśnieńskiego; dziedzic dóbr Krycewicze i Dancyszów w powiecie dziśnieńskim; ż. Edwina (Edwarda) Rudnicka h. Lis (ok. 1810-po 1840), c. Aleksandra i Ewy Szauman h. wł.; dzieci: Michalina, Adela.
> Joanna Dobut Niewęgłowska (ok. 1730-po 1760), c. Franciszka i 1ż. Heleny Pruszewskiej; 1m. Antoni Mirski (ok. 1730-ok. 1760); 2m. Konstanty Zacharewicz (ok. 1730-po 1760).
> Niewęgłowska Jadwiga, właśc. maj. Kurkle w pow. Uciana [dot. lat 1919-39]
———
> Kazimierz Jan Rahoza (Rohoza) rotmistrz, horodniczy brasławski, w 1790 był członkiem brasławskiej Komisji Cywilno-Wojskowej; w 1784 właśc. wsi Baławeckie, zaśc. Jodupis, wsi Rymszańce, dworu Widziszki, zaśc. Żwribliszki (par. Daugieliszki), Gawejkiany, zaśc. Pawiliszki, zaśc. Siury, jez. Gawis (par. Połusze).
VI
Klot [Klott, Kloth] z Inflant polskich h. własny
Stara rodzina z Westfalii, przybyła do Inflant z Krzyżakami, od których Mikołaj otrzymał dobra Heidenfeld. Potem – po spustoszeniu Inflant przez Szwedów – przenieśli się na Żmudź: Jerzy-Engelbrecht, ok. 1600 r.
0. Mikołaj
1. NN
1.1. Bernhard; 1590 r. – potwierdzenie Zygmunta III nadania dóbr Heidenfeld (Inflanty)
1.1.1. Fromhold
………………….
1.2. Jerzy-Engelbrecht (otrzymał od Zygmunta III maj. Micaycie i Zarcianek – przywilej 10.01.1601)
1.2.1. Jan, + Marianna Puciatówna (córka Tobiasza Puciaty i Zofii z Grużewskich);
1.2.1.1. Jan Zygmunt, +(1) Zofia Chrzęstowska (po niej 2. synów i 2. córki)
+(2) Marta Billewiczówna
+(3) Teodora Ginejtówna
– – –
1.2.1.1.1. Stanisław (po 2), oboźny brasławski; + Tekla Mirska [linia Zahorska Klotów]
1.2.1.1.1.1. Teresa, + Mateusz Bortkiewicz (właśc. m.in. maj. Koziczyn)
1.2.1.1.1.2. Józef, obożnic brasł.; +(1) Teresa Szyryn, +(2) Anna Niewęgłowska
1.2.1.1.1.2.1. Ignacy (a1)
1.2.1.1.1.2.2. Albert (a2) ur. 1799, maj. Antoniszki; + Róża Chmielewska
1.2.1.1.1.2.2.1. Malwina ur. ok. 1830, + Ferdynand Salmonowicz (A923)
1.2.1.1.1.2.2.2. Michalina, + Korkoszewicz
1.2.1.1.1.2.2.3. Walentyna
1.2.1.1.1.2.2.4. Ewelina
1.2.1.1.1.3. Maksymilian, oboźnic brasł.,
1.2.1.1.2. Adam (po 2), sędzia ziemski brasł., na sejmie 1788 wyznaczony (ustawą 51) z powiatu brasławskiego komisarzem do egzekucji intrat z dóbr ziemskich; miał 3 żony; syn Justyn (bezpotomny)
1.2.1.1.3. Michał (po 2), oboźny smoleński [brasławski], na sejmie 1775 r. wybrany komisarzem, + Teresa Żaba (łowczanka brasławska)
1.2.1.1.3.1. Mikołaj, zakonnik bazylianin
1.2.1.1.3.2. Augustyn, +(1) Teresa Rudomina (po niej dziesięciu synów i dwie córki), +(2) Róża Czerniechowska (po niej trzy córki)
1.2.1.1.3.3. Jan, + Judyta Burówna
1.2.1.1.3.3.1. Karol Mikołaj August, ur. 1799
1.2.1.1.3.3.2. Teresa, ur. ok. 1800, + Józef Wincenty Salmonowicz (A11)
1.2.1.1.3.4. Anna, +(1) Michał Kwinta, +(2) Jozafat Kwinta
1.2.1.1.3.5. NN córka, +(1) Brodowski, +(2) Giedrojć
1.2.1.1.3.6. Emercyanna, + Michał Czarnocki
1.2.1.1.3.7. Teresa, + Antoni Kwinto
1.2.1.1.3.8. Placyda, + Michał Dąbrowa
————
Z [Jot]:
Klott Adam, sędzia ziemski brasławski
Klott Feliks, pułkownik brasławski
Klott Jan Albrycht, stolnik brasławski
Klott Józef, oboźnic brasławski, syn Stanisława
Klott Maksymilian, oboźnic brasławski, syn Stanisława
Klott Michał, oboźny brasławski
Klott Stanisław, oboźny brasławski
Klottowa Marcyanna, mieczna inflancka
Klottowa z Ordyńców Franciszka, mieczna inflancka; żona Antoniego Klotta, miecznika inflanckiego
Klottowa z Przecławskich Klara, sędzina brasławska; trzecia żona Adama, sędziego ziemskiego
Adam Klott posiadał: Adamklar = Nawłok, Berówka (karczma), Nawłóka m-ko, Ostrów [wszystkie w parafii Ikaźń]
Feliks (Felicjan?) Klott posiadał: zaśc. Barawy; Ukle – wieś i dwór
Jan Albrycht Klott kupił Nawłóka w 1693 r.
Michał Klott posiadał: zaśc. Bartnik, Kiwerniki, Leśno dwór, Miory dwór; Bertowszczyzna, Wołkowszczyzna, Frołowszczyzna
(par. Pohost)
Marcyanna Klott posiadała: Lubinowo dwór (par. Miory)
Franciszka Klott posiadała Lubinowo dwór
Józef Klott posiadał: zaśc. Czarny Ruczaj, zaśc. Łazuka, Zakrze (Zagórze) dwór nad jez. Ukle, dwa zaśc. bez nazwy (½ mili
wielkiej na płd.-wsch. od Ikażń)
Maksymilian Klott posiadał: zaśc. Czarny Ruczaj
Stanisław Klott posiadał: zaśc. Czarny Ruczaj zaśc. Czarny Ruczaj – koło Dubnik Tadeusza Salmonowicza (A9)
—————
– 10.04.1831 roku w Szarkowszczyźnie na zebraniu powstańców m.in. obecni byli: Jan, Rudolf, Mikołaj, Michał Klottowie.
– 13.04.1831 r. powstańcy przybyli do Łużek do klasztoru Ojców Pijarów. Tam o. Adam Tatur sporządził akt konfederacji
o przyłączeniu tych terenów do Polski. Utworzono Komitet Powstańczy z Romualdem Podbipiętą na czele, a członkami komitetu
zostali: hrabia August Brzostowski, hrabia Antoni Szyryng, Paweł Michałowski, Antoni Korsak, Benedykt Kliott, Feliks Bogucki.
Na sekretarzy wybrano: Michała Kurowskiego i o. Adama Tatura; zastępcami ich zostali: Florian Korkoziewicz, Jan Bujnicki,
Nestor Bujnicki, Adam Kurowski, Jan Nornicki, Tomasz Mirski, Konstantyn Wołosowski.
—————
Ildefons Klott posiadał w 1929 r.: Nawłoka i Ramielewszczyzna w gminie Przebrodzie [w tej gminie Salki, Dębniaki Salmonowiczów]
Nawłok, folw. i dobra (nad jez. Nawłok), pow. dzisieński, gm. Woropajszczyzna, okr. wiejski Ikaźń. W 1693 r. Jan Albrecht Klott kupił N. od Nohyszków.
Potem właśc. był Adam Klott, po bezpotomnej śmierci którego N. przejął płk Felicjan Klott; po nim jego syn Stanisław, po śmierci którego jego brat Benedykt.
Dziś Szczęsnowiczów. [Sul VI/938]
VII
Skarbek-Kiełczewscy h. Abdank
1. Jan Antoni ur. ok. 1745 r., zm. 1818 r., sędzia ziemski, na sejmie 1788 wyznaczony (ustawą 51) z powiatu Rzeczyckiego komisarzem do egzekucji intrat z dóbr ziemskich, sędzia ziemski bobrujski od 1797 r., marszałek bobrujski; + Józefa Brodowska (zm. 1829); mieli kilkoro dzieci, m.in.:
1.1. Kacper (1793 – 1847)
1.1.1. Aleksander ur. przed 1822 r., zm. 1880 r.; + Aniela Łapówna (córka Aleksandra)
1.1.1.1. Jan ur. ok. 1850 r., dziedzic maj. Janin; + Maria Salmonowiczówna (B8) (córka Zygmunta i Konstancji z Gromadzkich);
ślub Jana i Marii w 1885 r. w Wilnie
1.1.1.1.1. Aleksander
1.1.1.1.2. Jan
………….
1.1.1.1.3. Karol
1.1.1.1.4. Irena (1893 – 1984), + Marian Bachr
1.1.1.1.5. Zofia (1898 – 1942), + Janusz Tukałło (na podst. „Herbarza” Niesieckiego)
————————
Leon Kiełczewski, podstoli, poseł powiatu Rzeczyckiego na sejm 1764 r. [VoL]
wg „Dekanat oszmiański w świetle opisów parafii z 1784 r.” Kiełczewscy posiadali kilka wsi w okolicach Oszmiany w parafii
Daniuszew: Bielewicze, Jażgi, Łotychoł, Maciulany;
VIII
Dąbrowa h. Dąbrowa
0. Mateusz, miecznik pow. brasł., + Franciszka Cieszeyko
1. Adam Jan, miecznikowicz brasł., + Florentyna Maryanna Biegańska; właśc. dobr Niszcz
1.1. Daniel, miecznikowicz brasł., + Maryanna Śmigielska; współdziedzic Niszcza
1.1.1. Stanisław, + Magdalena Rudziejewska; właśc. dóbr Rudawa; w 1783 sprzedał swoją część Niszcza Doręgowskim
1.1.1.1. Mateusz
1.1.2. Jozafat
1.1.2.1. Józef
1.1.3. Katarzyna, + Antoni Łukaszewicz
1.2. Antoni, miecznik brasł., + Maryanna Kruszynówna; współdziedzic Niszcza
1.2.1. Piotr, zmarły bezpotomnie
1.2.2. Ignacy, zmarły bezpotomnie
1.2.3. Adam, zmarły bezpotomnie
1.2.4. Franciszek, zmarły bezpotomnie
1.2.5. Stefan, miecznikowicz brasł., ur. ok. 1730 r., + Judyta Salmonowicz (c. Dominika); w 1785 sprzedał swoją część Niszcza Doręgowskim
1.2.5.1. Antonina, + Tadeusz Mirski
1.2.5.2. Maryanna
1.2.5.3. Michał ur. ok. 1775 r., + Placyda Klottówna h. Tarcza (córka Michała i Teresy z Żabów) [Żych], [Boniecki. T. IV, str. 120]
Niszcz, dziś Bogdanów, dobra, pow. nowoaleksandrowski; w 1678 r. własność Adama Jana Dąbrowy miecznika brasławskiego, sprzedane później Doręgowskim [Sul]
IX
Bystram h. Tarnawa
Tarnawa Bystramów (linia kurlandzka) w herbarzu „Baltisches Wappenbuch”
Krzysztof Bystram (Bistram), dworzanin księcia kurlandzkiego Wilhelma
1. NN
1.1. Jan Kazimierz, dworzanin króla Władysława IV, otrzymał maj. Dwojkonie i Zwirblany w 1645 r.; + Magdalena von Heyking
1.1.1. Jan Ewald, cześnik inflancki 1688; właśc. Zwirblan; kupił maj. Borkłojnie; + Anna Święcicka
1.1.1.1. Stanisław,
1.1.1.2. Mikołaj,
1.1.1.3. Bogusław Kazimierz, wojski smoleński 1730; odziedziczył wsie Dudańce, Ułunce, i Gautkalnie
1.1.1.3.1. Bartłomiej, ur. ok. 1730, + Rozalia Antonowicz; rotmistrz upicki 1764, sędzia upicki 1765, właśc. dóbr Kursz = Kurcz (1784 parafia semigolska),
1.1.1.3.1.1. Zofia, + Jan Burniewicz
1.1.1.3.1.2. Józefata, + Stanisław Boban
1.1.1.3.1.3. Franciszek, sędzia ziemski upicki 1792
1.1.1.3.1.4. Tomasz, sędzia ziemski upicki 1796, właśc. dóbr Golminiany(?)
1.1.1.3.1.5. Karol (1776 – 1.5.1853), + Franciszka Anna Montwid-Białozor (1789-1823); sędzia graniczny upicki 1790,
1.1.1.3.1.5.1. Karol Kazimierz Adolf (1812 – 9.6.1887), + Zofia Dominika Teresa Mineyko; właśc. dóbr Bystrampol
1.1.1.3.1.5.1.1. Władysław Kazimierz Józef ((1839-1918), + Michalina Kamieńska
1.1.1.3.1.5.1.2. Celestyna (1843-1867), + Henryk Wojnicki
1.1.1.3.1.5.1.3. Melania, + Józef Hoppen
1.1.1.3.1.5.1.4. Kazimierz (1859-1923), + Anna Szabuniewicz
1.1.1.4. Aleksander, dziedziczy Borkłojnie (nazwa majątku zmieniona na Bystrampol)
1.1.1.4.1. Andrzej, właśc. dóbr Bystrampol
1.1.1.4.1.1. Anna, + Michał Nowicki
1.1.1.4.1.2. Rozalia, + Leon Boufał
1.1.1.4.1.3. Kazimierz, szmbelan królewski 1789, podkomorzy szawelski; bezpotomny
1.1.1.4.1.4. Dominik, gen.-major wojsk litew. 1794; bezpotomny
1.1.2. Otton Aleksander, wyjechał do Kurlandii; potomkowie – zniemczeni
> Bogumiła Bystram (ur. ok. 1720) – żona Dominika Salmonowicza (B2)
> Gertruda Bystram (ur. ok. 1680) – żona Jakuba Salmonowicza (C)
Z: Genealogia Mineyków
(…) Zofia Mineyko wyszła za mąż za Karola Bystrama, który był przewodniczącym Szlacheckiego Związku z Poniewieża. Był on właścicielem
następujących majątków: Bystrampol, Żmujdki, i Nadoki. Zofia wniosła w posagu majątek Upicki. Jednym z głównych przodków rodziny Bystram był Jan Kazimierz Bystram który służył jako dworzanin u króla Władysława IV. Z kolei Jan Kazimierz był wnukiem dworzanina księcia kurlandzkiego Wilhelma Krzysztofa. Król wynagrodził Jana Kazimierza służbę ofiarując jemu Dwojkonie i Zwirblany w roku 1645. Jan Kazimierz miał dwóch synów: Jana Ewalda i Ottona Aleksandra. Mieli oni dlatego niemieckie imiona ponieważ ich matką była Niemka, pochodząca z rodziny von Heyking. Otton Aleksander wrócił na Kurlandię. I większość jego potomków się zniemczyła. Natomiast Jan Ewald pozostał w Zwirblanach, żeniąc się z Polką, Anną Święcicką. Jan Ewald zakupił dwa majątki, zwane Borkłojnie, znajdujące się w dolinie rzeki Jody. Po śmierci podzielił on swój majątek pomiędzy swoich czterech synów. Bogusław Kazimierz odziedziczył wsie Dudańce, Ułunce, i Gautkalnie. Aleksander odziedziczył Kucze i Zambrzyszki. Natomiast Bogusław zapisał cały swój majątek synowi, Bartłomiejowi. Następnie Bartłomiej go zapisał swemu synowi, Karolowi. Majątek należący do Bogusława został przemianowany na Bartłomiejów, a następnie na Karolów. Jeżeli chodzi o Aleksandra, to zapisał on swój majątek synowi Andrzejowi, który również odziedziczył Borkłojnie. Ze swojej strony, Andrzej podzielił swój majątek pomiędzy swoich dwóch synów: Kazimierza i Dominika. Dominik odznaczył się w służbie wojskowej, zostając generałem w Armii Litewskiej. Swój majątek przekazał swemu bratu, Kazimierzowi. Nazwa Borkłojnie została zamieniona na Bystrampol w drugiej połowie 18-tego stulecia. Ponieważ Dominik i Kazimierz nie pozostawili po sobie potomstwa, cały ich majątek przeszedł w ręce Karola Bystrama z Karolowa. Miał on tylko jednego syna, również Karola, tego właśnie który ożenił się z Zofią Mineykówną. W dodatku majątek został powiększony o zimię odziedziczoną po Białłozorze i Tyszkiewiczu. Zofia wniosła w posagu Upitę i Stulciszki. W ten sposób majątek Bystramów obejmował wiele tysięcy hektarów.
Kiedy syn Zofii i Karola, Władysław wziął udział w Powstaniu Styczniowym, władze rosyjskie aresztowały Karola, wtrącając go do więzienia, w dodatku zabierając cały majątek w kwesturę. Jednak po pewnym czasie, kiedy pewien zaprzyjaźniony z Bystramami rosyjski arystokrata interweniował, władze carskie zwróciły rodzinie majątek. Pałac bystrampolski został zbudowany w latach 1845-50 przez Karola Bystrama, marszałka szlachty powiatu poniewieskiego. Budowa całej rezydencji trwała do r. 1864.
Władysław Bystram, właściciel Bystrampola, pod koniec XIX w. brał udział w Powstaniu Styczniowym. Wiadomo było, że Murawiew b ył na jego
tropie, musiał więc uchodzić za granicę. Do Prus przedostał się dzięki Żydom, wieziony w licznym otoczeniu, z wielkimi honorami, w przebraniu
rabina. Był spowinowacony z Henrykiem Sienkiewiczem. Pisarz spędził tu lato, wtedy też poznał miejscową szlachtę i miejscowoś ci, które uwiecznił
później w trylogii – Laudę, Wodokty, Pacunele. Z tej to bystrampolskiej wozowni m. in. „pochodzą” sanie w kształcie niedźwiedzia, którymi
jeździł imć chorąży orszański, później odtworzone przez Jerzego Hoffmana w filmie. Z tym, że w Bystrampolu miały one podobno kształt łabędzia.
(…)
Bystrampol dobra, gm. i pow. Poniewierz; do majętności należą folw.: Upita, Karolów, Stulciszki, Sutkuny ← należą do Bystramów od czterech wieków [Sul]
Zwirblany = Żwirblany, dwór i dobra, pow. poniewieski [Sul]
————-
SPIS SZLACHTY GUBERNI WILEŃSKIEJ NA WYBORACH 1834 r. w Wilnie:
Z powiatu upitskiego:
2. porucznik w st. spoczynku Wojsk Rosyjskich, Aleksander Bystram
3. b. przewodniczący grodzkiego upitskiego sądu, Karol Bystram 1.1.1.3.1.5.
4. b. sędzia mierniczy Konstanty Bystram
5. b. upitski sędzia grodzki, Karol Bystram
————–
Z: Dekanat wiłkomirski w 1784 r. w świetle opisów parafii
Darguże, wioska JWJM pana [Ignacego] Zabiełły [marszałka kowieńskiego, kawalera Orderu św. Stanisława], razem WM pana [Bartłomieja]
Bystrama sędziego prezydujacego ziemskiego upitskiego…, milę wielką na płn.zach. od kościoła w Pogirach.
Darguże, wś i folw. pow. wiłkomirski, gm. Pogiry [Sul]
————–
„Bartłomiej Bystram, sedzia ziemski upitski w roku 1764 przez konstytucyą seymową wyznaczony do lustracyi królewszczyzn z powiatu upitskiego”.
– Heraldyka Wielądka
————–